از دست دادن دندان ها در خلف فک بالا یک اتفاق شایع می باشد. در حقیقت خلف فک بالا حدود ۴۰% از تعداد نواحی ایمپلنت شده را به خود اختصاص می دهد. این ناحیه همیشه به عنوان یک ناحیه چالش برانگیز با آناتومی خاص دندان ها و استخوان و همچنین نزدیکی آن ها به سینوس فک بالا در نظر گرفته می شود.
اوایل ذکر می شد که ایمپلنت در نواحی خلف بالا دارای ماندگاری کمتری است و علت آن هم استخوان ضعیف تر نسبت به فک پایین و آناتومی پیچیده آن ناحیه عنوان می شد. البته در آن زمان ها از ایمپلنت های با سطح صاف استفاده می شد و از طول ایمپلنت ها هم بسیار بلند (معمولا ۱۵ میلی متر و بیشتر) بود. این ایمپلنت در های بلند به استخوان مناسب داشتند که معمولا از پیوند های خارج دهانی به این منظور استفاده می شد و بالطبع درد و ناراحتی بیمار افزایش می یافت.
هدف اولیه درمان ایمپلنت انجام یک درمان موفق در طولانی مدت با به دست آوردن عملکرد و زیبایی مناسب و مشکلات کم می باشد. هدف ثانویه درمان ساده تر بودن جراحی ها و درد و ناراحتی کم تر بیمار و کوتاه بودن دوران نقاهت می باشد. در طی ۱۵_۲۰ سال گذشته اصلاح و تغییر سطح و فرم ایمپلنت ها باعث تسهیل دستیابی به اهداف ثانویه بدون به خطر انداختن اهداف اولیه شده است بدین معنی که کاشت ایمپلنت ساده تر و مشکلات پس از عمل کمتر شده است در عین حال که ماندگاری ایمپلنت نه تنها کم نشده است بلکه ارتقاء یافته است و همه این ها باعث جذاب تر شدن درمان ایمپلنت برای مردم شده است.
موفقیت ایمپلنت تحت تاثیر چند فاکتور مهم می باشد؟
اولین و مهم ترین حلقه این زنجیره جراح و متخصص ایمپلنت و تیم او می باشد: استعداد و تجربه بهترین متخصص ایمپلنت در نتیجه ی درمان بسیار حیاتی و تاثیر گذار است. به صورتی که وی با برسی وضعیت بیمارو ریسک فاکتور در موجود تصمیم به بهترین و مناسب ترین راه درمانی مناسب ترین مواد و تریال می گیرد.
دومین حلقه بیمار و ریسک فاکتور در وی میباشد: که شامل ریسک در پزشکی (پوکی استخوان دیابت و چربی و….) و ریسک در رفتار (شامل سیگار افسردگی بهداشت و…) و ریسک در دندان (وضعیت استخوان و دندانهای فکو…) می باشد. تمام این ریسک ها باید بر انتخاب مناسب ترین روش درمانی در نظر گرفته شوند که در بین این ریسک ها شاید مهم ترین خصوصیات آناتومیک ناحیه می باشد.
سومین حلقه نوع مواد مصرفی می باشد: نوع پودر استخوان و غشائ (ممبران) مورد استفاده هم فاکتور بسیار مهمی در جراحی در بالا بردن کف سینوس می باشد.
چهارمین حلقه طرح درمان می باشد: در خلف فک بالا با ارتفاع کاهش یافته استخوان و سینوس پایین آمده (نپوماتیزه) راه های درمانی مختلفی موجود است.
فاکتور های آناتومیک در ناحیه خلف فک بالا
برای ارائه طرح درمان مناسب در این ناحیه آزمایشات قبلی جراحی بسیار دقیق از دندان های باقیمانده ابعاد استخوان باقی مانده فک نقش بسیار مهمی دارند. برای بررسی ۳ بعدی استخوان و سینوس فک استفاده از دستگاه (سی تی اسکن دندانپزشکی) پیشنهاد می شود.
در ناحیه خلف فک بالا چالش اصلی طول استخوان باقیمانده در زیر سینوس فک می باشد چون عرض باقیمانده معمولا برای قرار دادن یک ایمپلنت با قطر استاندارد (۴ میلی متر) مناسب می باشد. طول استخوان در این ناحیه در ۸۸% موارد کمتر از ۸ میلی متر در ۵۵% موارد کمتر از ۵ میلی متر می باشد. به علاوه آناتومی کف سینوس باید قبل از انتخاب روش درمانی باید به دقت بررسی شود. اگر کف سینوس صاف و بدون پستی و بلندی و شیب باشد از روش جراحی سینوس لیفت لثه که درد و ناراحتی کمتر دارد می توان استفاده کرد، در غیر این صورت وجود سینوس شیب دار استفاده از روش لثه باعث بالا رفتن ریسک پاره شدن غشای سینوس می شود. در این موارد بهداشت از از روش باز استفاده کرد. در بعضی موارد در ناحیه خلف فک بالا کمبود افقی و عمودی استخوان را به صورت همزمان داریم که ناچار به بازسازی سه بعدی و پیچیده استخوان می باشیم .
آزمایشات کلینیکی و رادیوگرافی مورد نیاز
وضعیت دندان های مجاور.
عرض و ارتفاع استخوان باقیمانده.
تراکم ( دانسیته ) استخوان.
وسعت سینوس فک بالا.
وضعیت کف سینوس فک بالا.
وجود موارد خارجی در سینوس.
حضور پاتولوژی مثل کیست ملکولی در سینوس و یا عفونت مزمن یا حاد سینوس.
پس از بررسی دقیق کلینیکی و رادیوگرافی بهترین راه درمانی که بیشترین شانس موفقیت و کمترین احتمال درد و ناراحتی را داشته باشد توسط
بهترین متخصص ایمپلنت انتخاب می شود.
